νύσσω τα σπάργανα που μ’ έντυσαν
δίχως να με μετρήσουν
κι αδοκίμαστα μ’ έχτισαν
σε κάποιο σωρό όλους να μας τοποθετήσουν
με βιάση
κάθε υφάδι τους θα ξετυλίξω
που κόβουν το αίμα και πνίγουν την χαρά
τα κύτταρα μου θα εξαγνίσω
αναστενάρισσα, θα περάσω απ’ την φωτιά
και θα κάψω
την υποβόσκουσα φιλαρέσκεια που με τυφλώνει
την επιζήτηση της επιβεβαίωσης που με περιχαρακώνει
την εξάρτηση της σιγουριάς που με παροπλίζει
τον φόβο που με φυλακίζει
την οκνηρία που με φιμώνει
την εμπάθεια που με ακυρώνει
την ενοχή που με φαλκιδεύει
μέσα απ’ αυτά με χειραγωγούν
κι εγώ τους το επιτρέπω
τα νήματα της μαριονέτας μου άμα κοπούν
προδιαγραφές ανατρέπω
κοντά το τέλος, κοντά
φτερούγες ανοίγουν, οι πτήσεις χαμηλά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου