κόψαμε τις φλέβες μας και κάναμε κορδέλες
χτίσαμε τα όνειρα σε περίλαμπρους τενεκέδες
έγκλειστη η νόηση σ’ ένα παραμύθι
θές να ζήσεις την χαρά; πέρνα από το σπίτι
φύτρωσε αγριάδα στον κουβά
θα ‘ναι από την σκόνη
πέρνα να σβήσεις την φωτιά
που άναψε το χιόνι
ξέρεις πώς είσαι μοναχός
ατόφιος ερημίτης
καλέ μην καίς τζάμπα το φώς
θα ‘ρθει ο αποσπερίτης
μην κουνηθείς, ούτε να το διανοηθείς!
δεν είσαι άνθρωπος εσύ, δεν έχεις καν ουσία
μια σάρκα, μόνο θα υπηρετείς
κι εκστασιασμένος θα ζητάς την ματαιοδοξία
μικρός θεός που πίστεψε πως είναι περιστέρι
του κόψαν όλα τα φτερά κι ένοιωσε αστέρι
ποιόν ουρανό μπορεί, τώρα να κατακτήσει;
αμέτρητα άστρα λάμπουνε που από καιρό έχουν σβήσει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου