Με κούρασε το κλάμα σου
δεν είναι αυτοί που σ’ οδηγούν
εσύ ακολουθείς
ξύπνα
Την πέτρα έκανες χρυσό
στο νήμα αξία έδωσες
και ποτέ δεν τα ευχαριστήθηκες
άρχοντα
Δεν σου στερούν την ζωή
εσύ αρνείσαι την απόλαυση
σέρνεις το βήμα, δεν βαδίζεις
πορέψου
Κραδαίνεις την δυστυχία σου
χαίρεσαι τον θύτη σου
αφήνεις την χαρά κρυμμένη
ζήτησε
Το δίκαιο αποδέχεσαι
το άδικο μνημονεύεις
το ένστικτο από μέσα σου απολύεις
αληθινά
Στην ψυχή πιστεύεις
το σώμα καμαρώνεις
τον χρόνο στην στεναχώρια δίνεις
πάρε
Το ωραίο θαυμάζεις
το εύπεπτο επαναλαμβάνεις
μ’ ενοχή τ’ ομολογείς
επίγεια
Τον άνθρωπο κατακρίνεις
ελπίδα το παιδί ονομάζεις
εσύ τον ενήλικα δημιουργείς
διαδρομή
Όπου αναπνέεις παράγεις πολιτισμό
όπου ασφυκτιάς παράγεις έργο
κι εσύ στο τίποτα δίνεσαι
κράτησε
Μ’ αν φτωχός γεννήθηκες
αυτό ήτανε μία σύμπτωση
που εσύ διαιωνίζεις
πίστη
Και τώρα ζητάς να σε λυπηθώ
μα εγώ δεν το μπορώ
επειδή υπάρχεις εσύ, εγώ είμαι μόνη
όταν υπάρχω εγώ, εσύ είσαι μόνος
ανοχή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου